Diego Franssens
seizoensfotograaf '22-'23
Hij heeft een oog voor alles wat mensen en hun omgeving bijzonder maakt en weet dat op een even unieke manier vast te leggen op beeld. Fotograaf en docent aan Sint Lucas Antwerpen Diego Franssens zorgt voor een sfeervolle visualisatie van Roeselare in onze seizoensbrochure. Tijd voor een gesprek!
Je zit al bijna 30 jaar in het vak. Hoe zou je jezelf omschrijven als fotograaf?
“Ik ben voornamelijk een portretfotograaf maar ben gaandeweg steeds meer op documentaire gaan focussen. Tijdens mijn beginjaren vertoefde ik vaak in de studio, tot ik een afkeer kreeg van al het gedoe dat daarbij komt kijken. Ik zocht de eenvoud op en vond die gewoon op straat. Alleen op stap gaan met mijn fototoestel en mijn favoriete lens: meer moet dat voor mij niet zijn.”
Waarom vind je Roeselare een boeiende stad om te fotograferen?
“Je voelt er een bepaalde authenticiteit die je in andere steden niet meer hebt. Er wordt op veel plekken al gemoderniseerd, maar het evenwicht tussen het karakteristieke en de zielloze nieuwbouwarchitectuur die steeds vaker in de grootsteden opduikt, is nog in balans. Ik vind het ook wel amusant om door middel van mijn werk de ruimtelijke ordening in vraag te stellen en bedenkelijke politieke keuzes te belichten, zonder er zelf een oordeel over te vellen. Dat laat ik aan de kijker over.”
Een vleugje humor is inderdaad nooit ver te zoeken in je foto’s. Hoe ga je te werk voor een opdracht zoals de seizoensbrochure van De Spil?
“Ik wandel door de stad en constateer wat me opvalt. Dat kunnen plastieken paaltjes zijn die ergens zonder nut geplaatst werden, rode buizen die willekeurig uit de grond steken of lelijke gele verkeersstrepen: zaken waarvan je denkt ‘Waarom eigenlijk?’, hoewel ik er stiekem wel vrolijk van word.
Ik vertrek vanuit een aantal vaste locaties en verdwaal tussendoor graag in de kleine steegjes. Dat is de beste methode om interessante taferelen te ontdekken. Zo belandde ik per ongeluk op het oud kerkhof van Roeselare, een uitzonderlijk mooie plek die ik nooit had gezien als ik niet van mijn pad was afgeweken.”
In verschillende beelden steelt een bepaald kleuraccent de aandacht.
Een bewuste keuze?
“We komen uit een donkere periode. Zelfs de grootste optimist is daar niet onbewogen bij gebleven. Daarom vond ik inderdaad dat de beelden best wat mochten knallen. Als ik terugkijk naar foto’s die ik tijdens de lockdown nam, zijn die een pak grijzer. Intussen is er weer ruimte voor een vrolijke noot en dan is kleur een onmisbaar middel.”
Is er een beeld dat je voor deze editie maakte dat er voor jou uitspringt?
“Ik zie er een paar voor mij. Eentje van een paardentrailer die in een haag gegroeid was, alsof die daar ooit geparkeerd werd en daarna voor altijd onaangeroerd bleef. En een abstracte foto die ik trok in een klein gangetje tussen twee huizen in. Het contrast van de blauwe lucht en de grauwe muurtegels vond ik een speciaal effect hebben.
(c) Diego Franssens
