Amor Mundi

1977. In Duitsland wordt een vliegtuig gekaapt door een radicale groepering. Het nieuws bereikt ook filmmaker Rainer Werner Fassbinder. Vragen vullen zijn hoofd. Kan geweld legitiem zijn? Wat betekent democratie? Op een flamboyante manier gaat hij (een bijzondere dubbelrol voor Geert Vaes en David Geysen) met zijn moeder (een sublieme Tania Van der Sanden) en zijn vriend (een verrassende cabaretier Pieter Verelst) in discussie.   
Algauw schiet een spervuur van meningen dwars door de sigarettenrook. Heiligt elk doel alle middelen?   
  
In ‘Amor Mundi’ schetst regisseur Piet Arfeuille een raak tijdsbeeld dat tegelijkertijd aanvoelt als vandaag. Hij plaatst drie generaties bij elkaar en laat ze luidop denken.   
  
Een verhaal over het recht of de plicht jouw standpunt duidelijk te maken, over morele kompassen en hoe die soms het noorden kwijtraken, over broccoli, boa’s, telefoongerinkel en veel alcohol.   
Radicaal zijn lijkt wel cool vandaag. Misschien is de echte dialoog er wel één die geen antwoorden geeft, maar juist vragen stelt die het denken opentrekt.