Voyeur

Dit is het verhaal van een kind dat aan haar lot wordt overgelaten. Met een minimum aan theatrale middelen reconstrueert Verona Verbakel haar biografie. Een voorstelling die aangeeft dat je de wind kan trotseren en kan rechtstaan als die je omver blaast.

Een meisje van acht wordt in een politiecombi weggehaald van school en in een gesloten jeugdinstelling geplaatst. Gestraft voor de liefdeloosheid van haar ouders. Tussen de andere ongeliefde kinderen gaat Verona op zoek naar het ontbrekende doel in haar leven. 

“Daar waar streepjes worden getrokken na een overleefde dag. Daar waar een lieveheersbeestjesuurwerk wordt verstopt omdat de tijd te traag gaat. Daar waar gevechten voor omhelzingen moeten doorgaan. Daar waar de raamkozijnen werden dichtgelast. Een dag gelijk een ander.”

Verona groeide op in een gevaarlijke en onleefbare situatie en vertelt een verhaal, haar verhaal, dat normaal achter gesloten deuren blijft. Meer dan een expliciete schreeuw om verandering in het systeem, vraagt Verona om empathie voor kinderen in jeugdinstellingen. 

“Een hartverscheurende voorstelling over het leven zoals het is in de jeugdinstelling. Die levert Verona Verbakel af met haar jongste monoloog 'Voyeur.' (...) Het resultaat is een verpletterende monoloog die je als kijker niet onberoerd laat. Zelden hebben we zo veel gesnotter gehoord als tijdens dat uurtje dat haar bijzonder aangrijpende voorstelling duurt. En of 'Voyeur' binnenkomt.” ***** Concertnews

“Een timide maar niet mis te verstane aanklacht tegen een harteloze wereld. (...) De tekst is zo sterk omdat ze, op wat sneren van de volwassen Verona na, het verhaal vertelt vanuit het perspectief van het kind dat ze ooit was. Dat kind probeert zin te geven aan onbegrijpelijke gebeurtenissen die niemand haar ooit verklaart. (...) Begin zo maar aan je leven. Het is nooit uit te leggen. Er is iets in de onvolmaakte vorm van de voorstelling dat toch volmaakt duidelijk de pijn en de kwetsbaarheid van een kind tot een ‘"j' accuse" laat uitgroeien. Dat is straf.” Pzazz

“Nu is die taal, het aaneenrijgen van mooie vondsten en zinsconstructies, literair haast, tegelijk haar kracht. Beeld je een weiland in met daarboven een zweem mist en blijf turen, ontwaar een boer, een koe, een biggetje. Precies zo zijn haar zinnen: dromerig, dan ineens glashelder.” Het Parool