Nuggets

​De Standaard noemde Maxim Storms “de Charlie Chaplin van zijn generatie”. ‘Nuggets’ bolt dan ook van de slapstick, ongerijmde humor en jabbertaal. ​In een bizar universum wroet een figuurtje koortsachtig in een berg bouwmaterialen. Liefkozend graait hij door de buizen, draden, plastic zeilen. Hij moet iets maken, zoveel is duidelijk. Maar wat? En waarom? Hij loopt van de ene plek naar de andere als een dolgedraaid mannetje in een videogame. Wat hij nu niet kan gebruiken, spaart hij voor later. 
Af en toe ontsnappen hem een paar woorden. Voor de rest gaat hij helemaal op in zijn zoektocht naar het juiste materiaal. ​In zijn (geroemde) groteske speelstijl, met een perfecte timing en besnorde pokerface, creëert Maxim een krakkemikkige wereld waar een laatste ziel het onbestemde doel probeert te bereiken. 

​"De tweede solo van Maxim Storms is een parel. Dit is clownerie op zijn best. Met meer meesterschap dan ooit." **** De Morgen 

​“In Nuggets heeft Storms zijn fysieke speelstijl welhaast geperfectioneerd. Hij is even adembenemend in een dolgedraaide techno-choreografie als wanneer hij terloops wat noten blaast op een plastic fluitje. Hij maakt beelden die net zo gelaagd zijn als mooi – zoals wanneer de berg ‘productiemateriaal’ tot leven komt als een monster van spullen.” **** De Morgen​